Dag 18: de dag na gisteren

Zo,  ben ik weer. Gisteren was een zware dag. Ik moest de laatste twee heuvels van de route over en dat waren gelijk ook de twee langste. Nieteens zo vreselijk steil,  maar wel lang. De ene 7000 meter,  de andere dik 8000 meter.

Deze ging nog wel

Ik rij nu al twee en een halve week rond met spierpijn en dat wreekte zich gisteren een beetje. Om wat bij te komen voor de laatste etappe dus vandaag even een rustdag ingepland. Het grappige is dat wandelen me trouwens niets doet na het fietsen. Het zijn compleet andere spieren en qua conditie trek ik het inmiddels ook wel. Ik werd op de laatste heuvel nog wel ingehaald door een zeventigplusser op een racefiets,  inclusief volgauto. Het was een Belg en hij riep me nog wat toe.  Ik kon het niet verstaan, evenmin hoorde hij dat ik dacht: je gaat lekker ouwe,  ik heb er al een col en 75km opzitten en er 3 weken kamperen aanhangen.

in de afdaling van col één

Het weer is onverminderd Hollands,  op de windrichting na. Ik weet zeker dat ik gisteren 5 bft mee had uit het noorden. Ik heb te doen met alle stumperds die deze route andersom rijden. Ten eerste trappen ze zich echt een slag in de rondte,  ten tweede is hun einddoel 'thuis'. Da's toch ruk?  Je wilt toch niet naar huis rijden? Dan ben je je hele tocht bezig met hoe mooi het thuis wel niet moet zijn. Of 'hoe zou het weer thuis zijn' . Voor die mensen komt de Tip van Toet: blijf thuis. Scheelt een hoop spierpijn.

Onderweg zie je nog wel eens wat,  zoals reusachtige muurschilderingen. Het gaat ze goed af,  die Fransen.

deze was van een afstandje net echt

Tijdens een meteorologische update van Boris Ystak (hij noemt zichzelf ook wel eens Robbie)  gebeurde er nog iets frappants. Ik stond heuvelopwaarts, in de binnenbocht van een heel weidse haarspeldbocht een smsje te typen.  Er was echt álle ruimte. Komt er van boven een plattelandshork op een ééncylinder crossmotor mij tegemoet. Hij denkt: ik snij die bocht af (motorrijders rijden nou eenmaal graag de ideale lijn,  dat weet ik uit ervaring) en doe wat stoer voor die lul met die fiets en dat opvallende gele truitje. En ja hoor,  wat gebeurde: hij rijdt rakelings langs me (de enfant d'une putain) en pakt net een stukje berm achter me mee. En dat kun je met een auto doen,  maar met de motor beter niet. Helemaal niet in je korte broek en je hemdje. Een hartstochtelijk 'Merde!'  volgde op zijn schuiver. Hij leek in orde en hij had z'n motor snel overeind en weer aan de praat. Dat zal hem leren,  de uitslover.

Het weer: toen ik het bord 'bienvenue au Provance'  passeerde begon het te regenen,  net als toen ik in 2011 het bord 'welkom aan de Costa del sol'  passeerde. Ik maak geen geintje, naar zonnige bestemmingen laat je me het beste thuis,  ik breng ongeluk. Het waait vandaag nog altijd maar er zijn minder wolken en de zon laat zich na 6 dagen eindelijk weer zien. Wat opvalt is dat het vooral een stuk warmer is dan voorgaande dagen.

Ik typ wel veel hè?  Dat is omdat ik weinig foto's heb. En die foto's die ik heb slaan nergens op:

Dank hiervoor, dat wilde ik net weten

Ah,  ik vond nog een foto. Ziet u mijn zadel?

Niet voor veganisten

Dit zadel is een lederen Brooks zadel. Het zou lekker zitten maar vereist wel enig inrijden. Het gaat zich vormen naar de kont. Met 500km viel rekening te houden. Die 500 had ik er al op gezeten voordat ik aan deze tocht begon,  maar denk niet dat het lekker zat. Het kan natuurlijk ook mijn ongetrainde bips zijn die niets van zadels moest hebben. Het heeft ongeveer 2250km voordat kont en zadel aan elkaar gewend waren. Inmiddels is het zadel goed bezeten en zit het lekker. Althans,  de eerste 6u van de dag,  daarna voel ik hem weer maar dat lijkt me met elk zadel normaal. Moraal van dit verhaal: weet ik eigenlijk niet, maar ben blij dat we nu een stelletje vormen.

De zoektocht naar stroom draaide uit op een iq test vandaag. Omdat ik een rustdag heb draait mijn voorwiel onvoldoende om mijn telefoonbatterij op te laden. Dus moet ik op zoek naar 220v. De caravans hier sluiten aan op 220v via een 3-polige blauwe buitensterker. Mijn usb lader past daar niet op. In het toiletgebouw is bijna altijd stroom voor scheerapparaten, maar ik laat mijn spul niet graag onbeheerd achter. De oplossing vond ik in een afsluitbare toiletruimte. Afsluitbaar van binnen,  maar niet van buiten (denkt men).

McGyver in actie

Ik heb een stuk van een hek afgeknipt,  en omgebogen zodat het precies in de uitsparingen aan de buitenkant past. Resultaat: telefoon veilig én opgeladen. Ik sleep mn gereedschap toch niet voor niets mee :-)

En wat doe je verder terwijl je telefoon ligt op te laden?  Genieten van het goede leven.

Eén van de betere!

Châteauneuf-du-Pape is een van de beste wijnstreken ter wereld. Laat ik daar nu om de hoek zitten. Kon het niet laten; vandaag even geen lapsang in mijn siliconen campingbeker.  Erbij serveer ik: een Roquefort, een Saint Agur (beiden schimmelkazen)  en inktvis in eigen inkt. Op een bruine baguette uiteraard.

Een goed begin

Goede wijn behoeft geen plastieken kurk. Deze heeft nog een degelijke ouderwetsche. 

Sommigen zouden me doodschieten hierom

e kleur is roodachtig. Ja sorry. Het siliconending laat geen licht door.

Eerste indruk: bosbes,  frambozen,  kers, een houttint (dat kan ook de resterende lapsang zijn)  en een vrij scherpe afdronk. Hij is niet wrang. Een paar slokken later wordt de afdronk wat moutig. Prima wijntje.

Nou,  we gaan er maar eens van genieten. Morgen fiets ik maar Arles en dat is zo'n 110km rijden. Met de rugwind en die er nu staat en het vlakke terrein moet dat in 4u te doen zijn. Geen haast dus morgen. In Arles neem ik weer een rustdagje zodat ik vrijdag in Sts-Maries-de-la-Mer aankomt,  tegelijk met Nien. De vooruitzichten zijn opperbest,  mijn humeur ook. Tot morgen!

Omnomnom