WHW dag 6: Kinlochleven - Fort William

Yay!  Het zit erop en ik heb het gehaald!

Fort William is het officiële eindpunt van de route en om daar wat cachet aan te geven staat,  nadat je de winkelstraat bent doorgewandeld, een gedenkteken. Dat punt bewaren we nog even voor morgen; onze b&b ligt iets eerder aan de WHW, waardoor we anders op en neer moeten lopen. We hebben sowieso al een omweggetje gemaakt om uit te komen bij de Ben Nevis Inn,  alwaar we een feestelijke pint hebben besteld.

De Ben Nevis Inn 

Maar eerst het verloop van de dag...

Kinlochleven verlaat je zoals je het bereikt: Via een steile heuvel. Het is zo'n 250 meter omhoog,  zonder  vlak stuk. Het kostte me vandaag erg veel moeite. Ik moest veel stoppen om op krachten te komen. Die rugzak van 10kg helpt hierbij ook niet mee en ik ben hem redelijk zat. Fred daarentegen liep de hele dag als een kievit.

Kinlochleven van boven

Na de klim bereiken we bezweet de vallei waar we ruim 10km doorheen lopen. Het slechte pad doet het lijken alsof er geen einde aan komt. Het weer is hier gelukkig goed,  want schuilen zit er niet in. Hier is niets.

Volstrekt verlaten 

Na het oneindige pad komen we in wat meer bebost gebied. Een teken dat we in de buurt van Glen Nevis zijn. En alsof dat nog niet genoeg is,  laat de opper-Ben, Ben Nevis, zich voor het eerst zien. De Nevis is de grootste berg van het Verenigd Koninkrijk.

Ben Nevis,  1344 meter

Ik had echt gedacht dichter bij te zijn. Helaas nog 10km te gaan terwijl mijn hele lichaam als een vaatdoek aanvoelt. De fut is er echt volledig uit. Ik troggel Fred twee Dextro's af,  eet ze snel op en voel me na een minuut of 15 wat beter. Opeens wijkt het bospad voor een breed,  net aangelegde bosweg. Oninspirerend, maar oh zo welkom op dit moment.

Comfortabel naar beneden

De weg komt uit op de doorgaande weg naar Fort William. Het is duidelijk dat de route voorbij is. Na wat zoeken vinden we de Ben Nevis Inn,  die aan de andere kant van het water naast de weg blijkt te liggen. Een verse pint weerhoudt ons van weinig,  zere benen of niet. We namen nog snel het weerbericht in ons op en spoedden ons naar binnen.

De steen was droog... 

Binnenin de Inn gooien we onze spullen neer en bestellen we een Highland ipa. Hij smaakt ons voortreffelijk,  maar we houden het maar bij een exemplaar. Die anderen komen nog wel.

Deze hebben we verdiend! 

Het was een fantastische tocht en ik kan wel zeggen dat een droom is uitgekomen. Ik wilde dit al heel lang. Ik had de route niet zo zwaar verwacht,  maar heb er geen moment aan getwijfeld dat ik 'm zou uitlopen. Ik vond de rugzak met name in het begin erg vervelend, maar na een tijdje wen je er aan. En onthoud: gewoon niet te vol stoppen :-)

Volgende route: Coast to coast!

Tot dan!

WHW Dag 5: Bridge of Orchy - Kinlochleven

3 liter water,  2753 calorieën, 35 km, 25 graden, wolkenloos,  927 meter gestegen,  1207 gedaald en 8u onderweg.  Ik ben buitengewoon tevreden met de dag.

Vandaag liep ik solo. Fred heeft de trein en bus genomen omdat er in de route een stuk van 16km door onbevolkt gebied zit. Het risico dat daar iets met zijn rug gebeurt is te groot.

Om 7:30 verliet ik na een stevig Engels ontbijt het hotel en liep ik direct tegen de eerste heuvel op. Vandaag bleek dat geen punt, ik had muziek op en dat helpt écht. Het was een koude en heldere nacht en dat gaf spectaculaire beelden  vanochtend.

Rivier Orchy 

Aan dit meer had de familie Fleming (007) een huis. 

Na een kilometer of 5 begint een 'drove' road van 16 kilometer door hardcore Highland.  Da's een weg waar vroeger vee overheen werd gedreven. Dit exemplaar was tot 1933 in gebruik geweest en nu slechts voor WHW wandelaars beschikbaar. Althans,  dat dacht ik. Helemaal verzonken in de muziek, de aanschaf van een nieuw paar schoenen overpeinzend, hoorde ik uit het niets een toeter achter me. Ik sprong een meter de lucht in van schrik. Bleek er een landrover (een 110 met dubbele cabine,  precies zoals ik hem wil) achter me te rijden. Ik heb ze voor laten gaan, maar toen ik ze verderop stil zag staan heb ik een praatje gemaakt. Of ik Bach op had. Nee mevrouw, minimal deephouse. Dat is lekker hypnotiserend. De familie ging 'Deer stalken'. Herten doodschieten in het Nederlands. Ik heb ze voor straf laten poseren.

Heel veel stereotyper komen ze niet... 

De drove road stijgt gestaag maar is goed begaanbaar. Na 2,5u daal je af naar Kingshouse Hotel. Een hotel en 2 huizen in de middle of nowhere.

De drove road, door prachtig landschap. 

Na een kop thee en een praatje met twee wandelaars gaat de weg verder, richting de gevreesde Devils Staircase. Eerst een uurtje op-en-neer langs de weg en dan mag ik. Omhoog. En hoe. Wat een viezerik is dit zeg. Ik zie bovenaan piepkleine mensen en het duurt een eeuwigheid voordat ik piepklein ben. Maar...  Er is niets dat een goede portie heavy metal niet omhoog krijgt (lichamelijke uitzonderingen daargelaten), dus ik stamp mezelf omhoog.

Het pad op de staircase (de viezerik) 

Uiteindelijk kom ik boven en wordt ik beloond met een fantastisch uitzicht en de wetenschap dat het vanaf hier alleen nog maar bergaf gaat.

Ik en Ben (heel veel Bennen zelfs) 

Tijdens het fietsen had ik nooit gedacht dat je afdalen Ook goed zat kunt worden. De afdaling naar Kinlochleven duurt een km of 7 en voert over de meest bizarre rotsen, stenen en gravel. Dit is hard werken. Je ziet de stad al liggen,  maar je moet zo'n allemachtig eind afdalen dat je er pas 1,5u later bent.

Beneden aangekomen tref ik Fred die me vlot richting B&B leidt.Daar aangekomen gaan mn schoenen uit en een blikje bier open. Ik ben binnen.

Morgen laatste etappe en heel veel bier.

Devils afdaling 

Voice over van Jambers: "Overdag volgt hij deze bordjes. 's avonds volgt hij de borden naar de pub waar men hem kent van zijn sterke verhalen" 

WHW Dag 4: Crianlarich - Bridge of Orchy

Vandaag bleek uitermate soepel te gaan en dat is maar goed ook,  want Fred heeft de gok gewaagd en is meegelopen. Op het laatst deed het hem zeer,  maar het moet gezegd: Chapeau.

Voor ik het verloop van de dag versla,  eerst een ode aan Haggis. Schapenmaag gevuld met -long, - hart,  granen en kruiden. Ik vind het geweldig. 's ochtends bij het ontbijt,  al een keer als snack op een pizza,  maar gisteravond voor het eggie: een enorme plak bovenop "neeps and 'tatties". Misschien dat het lopen daarom zo goed ging.

'Ben Haggis' 

Het was een stralende dag vandaag. Na een koud begin kwam al snel het zonnetje door en werd het zowaar nog warm ook.  De route gaat officieel niet door Crianlarich. Hierdoor heb ik gisteren een stuk moeten afwijken van de route. De 'aftak' lag flink op hoogte,  Crianlarich niet. Oftewel: een afdaling. Dat zou omgekeerd betekenen dat we de dag zouden moeten starten met een hele nare klim,  terug naar de route. Gelukkig wezen vier andere wandelaars ons er tijdens het ontbijt (met haggis en bloedworst) op dat de WHW na zo'n 3 mijl de A82 zou kruisen. De A82 is de doorgaande weg,  en die is vlak,  comfortabel en uitermate geschikt om als alternatief pad te gebruiken. Zo gezegd,  zo gedaan.

De WHW voert door boerenland en geeft vandaag fantastische uitzichten. In onderstaande foto is de grootste berg,  'Ben Lui',  goed te zien.  Wat een mooie naam en wat een mooi uitzicht.

Ben Lui (maar dat zijn we allemaal wel eens) 

al snel bereiken we Tyndrum,  waar we worden uitgenodigd om een kopje koffie of koele dronk te nuttigen. Immers...  We zijn ondertussen helft! Althans,  500 stappen verwijderd van de helft. Echter,  500 stappen verder valt er weinig koffie te drinken. De dame van de receptie bleek het wc-gebouw aan het kuisen te zijn.

Geen koffie,  wel schone wc's

Gelukkig heeft Tyndrum een supermarkt (de laatste in 47km) waar men ook koffie en thee verkoopt. Na daar bijgetankt te zijn gaan we verder door het prachtige landschap.

Indrukwekkende joekels

Vijf kilometer voor het einde worden we ingehaald door een dame die oorspronkelijk in een groep van 4 deelnam. De erg zware etappe en het weer van gisteren hadden haar groepje uiteen geslagen. Twee waren nu met de bus,  de derde liep ergens mijlen achteraan met haar tong op haar schoenen. Of wij het gisteren ook zwaar vinden...  Nou madam,  reken maar.

Vlak voor Bridge of Orchy komt er laag een reddings helikopter over.  Gelukkig  niet voor  ons. Het hotel is verrassend modern en druk voor een negorij met zo weinig inwoners dat zelfs Wikipedia dat niet vermeldt. Onze kamer is om 14:30 nog niet klaar dus we drinken een bakkie thee in de lounge. Bevalt me prima hier.

Gipsvlucht WHW style

Morgen loodzware dag van 35 km met als bonus de Devils Staircase. Benieuwd waarom die zo heet :-)

Groeten!

WHW Dag 3: Rowardennan - Crianlarich

Dacht ik dat gisteren een zware dag was?

#%/@&£%!! Iets meer dan 34 km in de stromende, stromende regen. F#cking 1000 (!) hoogtemeters. Alles echt zeiknat,  moraal naar 0, maar wel mooi onderweg :-)

Mooi onderweg

Vandaag om 6u uit de veren en om 7u ontbijt. Het wordt een lange dag. De eerste etappe vanaf  het hotel,  zo'n 7 km,  voert over goede brede  bospaden die omhoog en omlaag gaan en de contouren van het Loch volgen. Na een tijdje wijken de mooie paden voor een scène uit Lord of the Rings. In negatieve zin. Overal takken, stronken, keien, rotsen en regen. En omdat het zo regent staat het pad (als je dat al zo mag noemen) overal,  maar dan ook overal onderwater. De kleine watervalletjes die het pad kruisen zijn nu grote watervallen. Bij één moeten we knie-diep door het water. 

Veel plezier met oversteken

Mijn schoenen,  die tegen die tijd al doorweekt zijn,  (hier helpt Gore-tex niet meer) lopen vol. Ik merk het nieteens.

Het 'pad'

Na zo'n  22 km naderen we Inverarnan,  en net nog voordat we er zijn verstapt Fred zich en knakt er iets in zijn rug. Inverarnan is een mooie stad,  maar net iets te ver weg. Hij strompelt verder,  neemt aan de weg een lift en komt veilig aan in Crianlarich.

Ik mag dan nog 12km solo (in goed overleg). Ik zal 'm uitlopen ook.

De laatste 12 km voeren door een erg mooi glen waar een woeste rivier doorheen meandert. Volgens het boekje was het hier relatief vlak. Volgens mij is vlak tussen Gouda en Woerden, maar niet hier.

Misschien niet vlak, wel verdomd mooi

Afgepeigerd en drie uur later (vandaag ruim 11 uur onderweg)  kom ik aan bij de Lodge. Fred was bezorgd omdat ik er wat langer over deed. Er schijnt een weeralarm te zijn afgegeven voor de regio voor vandaag en morgen. Geen idee hoe dat de plannen van morgen beïnvloedt,  maar dat zien we morgen wel.

Morgen is een dag van 22km (weer zogenaamd relatief vlak) dus dat mag niet te lang duren.

Ik ben wat moe,  maar voel me nog redelijk. Fred heeft erg last van z'n rug en we bepalen morgen de planning. M'n schoenen staan tegen elk advies in voor het haardvuur in de pub. Hopelijk drogen ze nog wat.

Verder geniet ik met volle teugen en heb ik het bijzonder naar m'n zin hier.

Zicht op Ardlui,  waar ik niet nader te noemen mooie herinneringen aan koester

Terwijl ik dit zit te typen op mijn telefoon zingt Roy Orbison 'it' s over'.  Haha, voor jou Roy,  niet voor ons :-)