3 liter water, 2753 calorieën, 35 km, 25 graden, wolkenloos, 927 meter gestegen, 1207 gedaald en 8u onderweg. Ik ben buitengewoon tevreden met de dag.
Vandaag liep ik solo. Fred heeft de trein en bus genomen omdat er in de route een stuk van 16km door onbevolkt gebied zit. Het risico dat daar iets met zijn rug gebeurt is te groot.
Om 7:30 verliet ik na een stevig Engels ontbijt het hotel en liep ik direct tegen de eerste heuvel op. Vandaag bleek dat geen punt, ik had muziek op en dat helpt écht. Het was een koude en heldere nacht en dat gaf spectaculaire beelden vanochtend.
 |
| Rivier Orchy |
 |
| Aan dit meer had de familie Fleming (007) een huis. |
Na een kilometer of 5 begint een 'drove' road van 16 kilometer door hardcore Highland. Da's een weg waar vroeger vee overheen werd gedreven. Dit exemplaar was tot 1933 in gebruik geweest en nu slechts voor WHW wandelaars beschikbaar. Althans, dat dacht ik. Helemaal verzonken in de muziek, de aanschaf van een nieuw paar schoenen overpeinzend, hoorde ik uit het niets een toeter achter me. Ik sprong een meter de lucht in van schrik. Bleek er een landrover (een 110 met dubbele cabine, precies zoals ik hem wil) achter me te rijden. Ik heb ze voor laten gaan, maar toen ik ze verderop stil zag staan heb ik een praatje gemaakt. Of ik Bach op had. Nee mevrouw, minimal deephouse. Dat is lekker hypnotiserend. De familie ging 'Deer stalken'. Herten doodschieten in het Nederlands. Ik heb ze voor straf laten poseren.
 |
| Heel veel stereotyper komen ze niet... |
De drove road stijgt gestaag maar is goed begaanbaar. Na 2,5u daal je af naar Kingshouse Hotel. Een hotel en 2 huizen in de middle of nowhere.
 |
| De drove road, door prachtig landschap. |
Na een kop thee en een praatje met twee wandelaars gaat de weg verder, richting de gevreesde Devils Staircase. Eerst een uurtje op-en-neer langs de weg en dan mag ik. Omhoog. En hoe. Wat een viezerik is dit zeg. Ik zie bovenaan piepkleine mensen en het duurt een eeuwigheid voordat ik piepklein ben. Maar... Er is niets dat een goede portie heavy metal niet omhoog krijgt (lichamelijke uitzonderingen daargelaten), dus ik stamp mezelf omhoog.
 |
| Het pad op de staircase (de viezerik) |
Uiteindelijk kom ik boven en wordt ik beloond met een fantastisch uitzicht en de wetenschap dat het vanaf hier alleen nog maar bergaf gaat.
 |
| Ik en Ben (heel veel Bennen zelfs) |
Tijdens het fietsen had ik nooit gedacht dat je afdalen Ook goed zat kunt worden. De afdaling naar Kinlochleven duurt een km of 7 en voert over de meest bizarre rotsen, stenen en gravel. Dit is hard werken. Je ziet de stad al liggen, maar je moet zo'n allemachtig eind afdalen dat je er pas 1,5u later bent.
Beneden aangekomen tref ik Fred die me vlot richting B&B leidt.Daar aangekomen gaan mn schoenen uit en een blikje bier open. Ik ben binnen.
Morgen laatste etappe en heel veel bier.
 |
| Devils afdaling |
 |
| Voice over van Jambers: "Overdag volgt hij deze bordjes. 's avonds volgt hij de borden naar de pub waar men hem kent van zijn sterke verhalen" |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten