WHW dag 6: Kinlochleven - Fort William

Yay!  Het zit erop en ik heb het gehaald!

Fort William is het officiële eindpunt van de route en om daar wat cachet aan te geven staat,  nadat je de winkelstraat bent doorgewandeld, een gedenkteken. Dat punt bewaren we nog even voor morgen; onze b&b ligt iets eerder aan de WHW, waardoor we anders op en neer moeten lopen. We hebben sowieso al een omweggetje gemaakt om uit te komen bij de Ben Nevis Inn,  alwaar we een feestelijke pint hebben besteld.

De Ben Nevis Inn 

Maar eerst het verloop van de dag...

Kinlochleven verlaat je zoals je het bereikt: Via een steile heuvel. Het is zo'n 250 meter omhoog,  zonder  vlak stuk. Het kostte me vandaag erg veel moeite. Ik moest veel stoppen om op krachten te komen. Die rugzak van 10kg helpt hierbij ook niet mee en ik ben hem redelijk zat. Fred daarentegen liep de hele dag als een kievit.

Kinlochleven van boven

Na de klim bereiken we bezweet de vallei waar we ruim 10km doorheen lopen. Het slechte pad doet het lijken alsof er geen einde aan komt. Het weer is hier gelukkig goed,  want schuilen zit er niet in. Hier is niets.

Volstrekt verlaten 

Na het oneindige pad komen we in wat meer bebost gebied. Een teken dat we in de buurt van Glen Nevis zijn. En alsof dat nog niet genoeg is,  laat de opper-Ben, Ben Nevis, zich voor het eerst zien. De Nevis is de grootste berg van het Verenigd Koninkrijk.

Ben Nevis,  1344 meter

Ik had echt gedacht dichter bij te zijn. Helaas nog 10km te gaan terwijl mijn hele lichaam als een vaatdoek aanvoelt. De fut is er echt volledig uit. Ik troggel Fred twee Dextro's af,  eet ze snel op en voel me na een minuut of 15 wat beter. Opeens wijkt het bospad voor een breed,  net aangelegde bosweg. Oninspirerend, maar oh zo welkom op dit moment.

Comfortabel naar beneden

De weg komt uit op de doorgaande weg naar Fort William. Het is duidelijk dat de route voorbij is. Na wat zoeken vinden we de Ben Nevis Inn,  die aan de andere kant van het water naast de weg blijkt te liggen. Een verse pint weerhoudt ons van weinig,  zere benen of niet. We namen nog snel het weerbericht in ons op en spoedden ons naar binnen.

De steen was droog... 

Binnenin de Inn gooien we onze spullen neer en bestellen we een Highland ipa. Hij smaakt ons voortreffelijk,  maar we houden het maar bij een exemplaar. Die anderen komen nog wel.

Deze hebben we verdiend! 

Het was een fantastische tocht en ik kan wel zeggen dat een droom is uitgekomen. Ik wilde dit al heel lang. Ik had de route niet zo zwaar verwacht,  maar heb er geen moment aan getwijfeld dat ik 'm zou uitlopen. Ik vond de rugzak met name in het begin erg vervelend, maar na een tijdje wen je er aan. En onthoud: gewoon niet te vol stoppen :-)

Volgende route: Coast to coast!

Tot dan!