Dag 4: Costessey - Hunstanton

Omdat ik geen tourbus, mechaniciens en verzorgers mee heb naar Engeland,  moet ik het zelf maar zien te rooien. Qua techniek kom ik er wel uit, qua eten lukt me ook nog wel, maar qua schone kleren moet ik mezelf aan een streng regime onderwerpen. Ik heb namelijk twee goede fietsbroeken mee en je wilt geen twee dagen in één broek rijden. Natuurlijk, nood breekt wet,  maar ik doe als eerste braaf de was als ik ben ingecheckt. Zo heeft de was de meeste tijd om te drogen en weet ik zeker dat ik overmorgen (morgen namelijk broek 2 aan) weer een schone broek aan kan. Voor truitjes en sokken is het zo spannend niet,  die broeien niet zo erg. Die gaan hooguit stinken en dat interesseert me niet zo veel. Desalniettemin doe ik ze gelijktijdig met de broek. Over legendarische tourbussen gesproken: kijk dit eens.

Een blik achter de schermen

Vandaag ging het verder op de treinbaan die ik gisteren noodgedwongen rechts moest laten liggen omdat ik een afzwaaier naar de B&B moest maken. Geheel tegen de verwachting in ging de route zeker 25km over het voormalige tracé. Dat was prettig en leverde fijne kilometers op.

Treinbaankunst 

Om de zoveel mijl staat er een kunstwerk, gemaakt van oude treinkaartje en zo weet je dat je op het goede spoor bent (dat was een inkoppertje).  Helaas is het pad niet geasfalteerd, maar is het van een soort aangestampte aarde gemaakt. Dat zal 51 weken van het jaar geen problemen geven,  maar nu is het zo dat het hier vorige week heeft gehoost in bijbelsche proporties en dat merk je. Niet alleen aan de treinbaan,  maar ook elders op de autowegen. Overal ligt gruis, stenen en zand. Je moet echt héél erg uitkijken,  helemaal in bochten.

Lekker met de dunne bandjes! 

Het eind van de treinbaan kwam vrij onverwacht, doch vrij definitief. Maar op wat voor manier!

Dames en heren,  het rijtuig staat voor! 

Het pad ging langs het oude perron. Ik ben een sucker voor dat soort dingen,  daar moest een foto van genomen worden. Hierna verliet ik haaks de treinbaan en ging het verder Norfolk in.

Vandaag werd een tourtocht voor de lokale hartstichting gereden. Je kon 50, 80 of 100 mijl rijden. Vooral de laatste groep rijders ben ik vandaag overal en nergens tegen gekomen. Ik vrees dat er met deze temperaturen (27° C) heel wat fietsers onvrijwillig tot de doelgroep van de sponsortocht zijn toegetreden. Het was zweten vandaag.

Denkend aan Norfolk, zie ik trage rivieren... 

Norfolk is mooi. Punt. Heel mooi

Zelfs. Helemal met dit weer is het genieten. Ik kom door oude stadjes waar de tijd lijkt stil te staan en ik moest meer dan eens terugdenken aan Frankrijk. Die sfeer hangt hier ook een beetje, maar dat kan ook door de temperatuur komen natuurlijk. 

Dit verwacht je eerder in de outback

De weg brengt je langs mooie taferelen zoals je op de foto hierboven ziet. Geen idee waarom dit zo is, maar het levert weer een plaatje en praatje voor m'n blog op.

De lunch van vandaag was bij een pub: Gammon, eggs and chips. 

Kom maar door met die calorieën! 

De gammon leidt hier een bruin leven voordat ze de pan in gaan. Ik reed langs een soort van varkens-camping maar nu ik de foto's terugzien kan het ook een festival voor alternatieve zeugen zijn geweest. 

Om 15u op podium 2: Mr Big. 

De lunch ben ik overigens slecht te boven gekomen. Ik kreeg er een beetje een wegtrekker van, waardoor het laatste stuk fietsen zwaar ging. Mijn Garmin begon ook ineens de dag des Heeren te respecteren, waardoor ik nog een flink stuk track ben kwijtgeraakt.

Wat maakt het ook uit,  ik ben weer veilig aangekomen. Even douchen en dan naar zee. Direct daarna (uiteraard)  de lokale ales controleren! 

Tot morgen! 

Ronald