Dag 5: Hunstanton - Holbeach

Vandaag stond het ritje naar Holbeach op het programma. Ik begin de laatste tochten steevast wat later omdat de B&B's waar ik slaap eigenlijk niet voor 8:30u ontbijt serveren. Eigenlijk is dat wel fijn,  want zo heb ik 's ochtends wat tijd om in bed te liggen en is het buiten niet meer zo fris. Als het even kon zat ik de vorige keren al om 7:00u op de fiets,  maar dit bevalt me eigenlijk wel prima. Dus ook al kan ik morgen een uurtje eerder terecht... ik ga voor half negen.

Wat dacht je dan? Dat ik een bakje yoghurt zou nemen?? 

Gisteravond na de update heb ik een ommetje gemaakt door Hunstanton. Het is volgens mij zo'n stad waar hordes dronken gillende tienermoeders 's zomers de boulevard onveilig maken.

Zo' n lekker fout 's zomers paradijs

Het is de vraag of Hunstanton over 100 jaar nog op dezelfde plek ligt. Als ze het niet verhuizen verdwijnt het langzaam in zee.

Her en der staken er oude rioolpijpen uit de cliff als bewijs dat het al een tijdje bezig is

De route ging vandaag naar het zuiden, westen en noorden. Ik begin langzaam aan richting Yorkshire te trappen. De eerste kilometers gingen over heuvelachtig terrein,  maar langzaam aan werd het vlak.
De route ging door Sandringham estate; een immens landgoed met erg fijne fietswegen.

Treinbaan 2.0, zo lekker trapt het

Het fietsen ging vandaag sowieso bovengemiddeld. Ik heb goede benen. Ik eet onderweg ook anders: minder hartigheid en meer zoetigheid. Ik merk dat dat best verschil maakt. Qua diabetes zit ik er niet zo over in,  ik verstook meer calorieën dan mijn vader zware shag opstookte. En dat zegt wat ;-)

Na Kings Lynn begon het verdacht op thuis te lijken.

Dit kan zo bij Gouda zijn

Het is ook niet verwonderlijk; ik rij door een rivierdelta en dat is waar Nederland (in ieder geval het stuk waar ik woon) voor het grootste gedeelte uit bestaat. Na het volgen van het eindeloze pad dat je hierboven ziet,  kom je in een gebied dat dan weer heel erg aan Zeeland doet denken.

Sealand

De sleur wordt doorbroken in Wisbech; de eerstvolgende stad op de route. Welnu,  Wisbech is vast heel mooi. Laat ik dat alvast gezegd hebben. Het lijkt er alleen op dat de brochums die route 1 hebben aangelegd er alles aan gedaan hebben om dat goed verborgen te houden. Ik moest door een achterbuurt fietsen,  je wilt er niet dood gevonden worden. De kans dát ze je er dood vinden is minimaal 50/50. Ik had geluk vandaag. Het had de aanblik van die Engelse mijnbouw- of staalsteden waar in de jaren 80 iedereen massaal ging protesteren tegen het sluiten van de zoveelste mijn of fabriek. Wat een trieste bedoeling. Ik zei twee knaapjes van een jaar of 8, beiden met een matje en glimmende oorbellen, gedag vanaf de fiets.

Als blikken konden doden lag ik naast de Surly. Als ze het IQ hadden om te praten hadden ze me vast ook nog vier (incl. reserve) lekke banden toegewenst. Wisbech is het Duindorp van de UK. Hier moeten ze geen fietstoeristen. Ik weet het zeker.

Route 1

Langs de weg staan door RBS gesponsorde borden om de aanleg van route 1 te herdenken. Ze zijn er nogal trots op dat ze hier ook fietsroutes hebben. Best aandoenlijk. In totaal staan er 1000 van deze jongens langs de weg.

Tijdens mijn lunchpauze kwam ik in gesprek met een man die zei dat hij ook graag fietste,  en dat hij van Lands End naar John O'Groats was getrapt in 14 dagen. Z'n dochter, die ernaast stond zei: "ja  maar toen was 'ie al 75". Ze zag aan de blik in mijn ogen dat ik het niet helemaal vatte. Ik dacht eerst dat ze ín 1975 bedoelde, maar vader bleek al 81 te zijn. Ik wilde al niet geloven dat 'ie misschien 75 was,  81 was helemaal onmogelijk. Wat zag die vent er goed uit zeg. Hij had tot December vorig jaar nog gekoerst, totdat hij op een steile hellingen omlazerde en met pijn in zijn hart en 16 hechtingen in zijn been besloot zijn fiets aan de wilgen te hangen. 

Ze gingen naar de Golfclub, vader en dochter. Of ik mee wilde want hij wilde me graag beter leren kennen. Vriendelijk bedankt en gezegd dat er gefietst moest worden. Dat begreep hij als geen ander,  we schudden elkaar de hand en we gingen beiden verder. 

Na een kilometer of 60 kreeg ik de wind van achteren. Wat lekker is dat toch. Ik heb het laatste stuk goed kunnen doortrappen. Ik ga dan wel niet zo hard,  maar vergeet niet dat ik niet in een peloton rij, ik een zware lompe tas aan m'n zijkant heb hangen, ik een stalen fiets berijd en ik hopeloos slecht getraind ben. Al met al ben ik nog heel tevreden over hoe het gaat. 

Onderweg heb ik nog twee laatste kodak momenten vereeuwigd:

Moshje kan niet spellen,  het is Shlomo. 

En dan deze:

Daar zou ik wel willen wonen

Ik zit nu in een B&B in Holbeach en morgen gaat het richting Lincoln. Maar daar later meer over! 

Tot morgen, 

Ronald