Dag 11 en 12: York - Newcastle - Ijmuiden - Rijswijk

Zo, wat een luxe, een laptop! :-)

Yep, ik ben weer thuis. Na het verlaten van mijn kamer heb ik eerst een rondje in de buurt van York gefietst. Het was heerlijk weer, maar wat broeierig. Ik heb een tijdje langs de Ouse gezeten; de rivier die door York stroomt. Naast de rivier ligt een mooi stukje natuur; een schril contrast met de drukte van de stad zelf.

kan zo op een ansichtkaart

Ik had de trein van 13:08 naar Newcastle maar was wat te vroeg op het station. Wel, wat wilde het toeval (het was vast voorbestemd): er zat een pub met 12 'cask ales' op de tap. Precies, ik hoef toch niet meer te fietsen vandaag :-)

Ook tussen Newcastle en Tynemouth staan ze, nu in een kleurtje

Met twee pints in mijn kraag -een IPA en een Oatmeal-stout (ook mijn eerste ooit) - vertrok ik met de trein naar Newcastle. Buiten een blaas op spanning verliep de treinreis aardig. 'Aardig' omdat er 8 20-jarige-veel-te-luidruchtige-Newcastlese-dames het nodig vonden de trein te terroriseren met geschreeuw, gezang en op het laatst met muziek.

De schrik sloeg me een beetje om het hart toen bleek dat de ferry-terminal zo'n 10 kilometer van het treinstation ligt. Prettige planning, firma Newcastle. Bleek dat ik wel degelijk nog een stukje mocht trappen. En ook in Newcastle doen ze het liefst niet aan fietspaden (en al helemaal niet in de buurt van treinstations) waardoor ik op een veel te drukke weg, door een veel te heuvelig Newcastle richting boot kon stoempen. Er zitten daar gewoon wegen met 7% stijgingspercentage. -Nog altijd met volle blaas, ik ga nou eenmaal niet zo snel tegen een gevel staan.

Gelukkig vond ik zo'n 4 kilometer voor de ferry route 72, die wél door het struweel ging. Nadat ik mijzelf snel zo'n 1,5 liter lichter had gemaakt ging het rijden ook een stuk vlotter. Het bijkomende voordeel van de route was dat de ferry inmiddels stond aangegeven. Zonder al te veel moeite (uiteraard reed ik nog verkeerd) bereikte ik de terminal, waar ik dankzij de regen en oplettende beambten niet langer dan 2 minuten oponthoud had en snel te boot op mocht: "Cycle like hell boy, or you'll get wet". Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen.

Bijna thuis - maar nog niet helemaal

Eenmaal op de boot snel mijn hut opgezocht en om 19:00u met de wildlife officer op het panoramadek aan de voorkant van de boot turen naar zee-zoogdieren. Die dingen beginnen nog een rol in mijn leven te spelen aangezien ik er op de heenreis ook al op geattendeerd werd. De boot heeft iemand van stichting ORCA aan boord die twee weken op- en twee weken af is om op gezette tijden naar dieren te loeren. "Zal wel" zul je denken, maar die ochtend waren door haar collega 3 dwergvinvissen, witsnuitdolfijnen en bruinvissen (nee - niet op het toilet) gesignaleerd. Die kans laat ik me natuurlijk niet ontgaan en ik doneer met liefde een uurtje reistijd (wat moet je anders) om de zee af te speuren. Welnu, het klinkt romantisch, maar toen ik na 45 minuten nog geen zeebeest had gezien, ikzelf twee stalpoten had en voor mijn gevoel het vriespunt had bereikt ben ik naar binnen gegaan. Ik weet zeker dat ze kort hierna allerhande zee-wezens hebben gespot, want zo gaat dat nou eenmaal als je je hielen licht.

Ziet u iets?

Kort na deze zee-verkenning ben ik mijn hut ingekropen en er vanochtend om 8 uur weer uitgewandeld.

Toe mijn telefoon weer signaal (en internet) had, bleek dat het ontvangstcomité uit 3 personen bestond: Fred, die mij in Ijmuiden zou oppikken en Oscar en Jan die in Noordwijk om mij zouden wachten. Helaas hebben ze alledrie wat langer moeten wachten dan gepland was omdat ik met een uur vertraging van de boot af mocht. Geen idee waarom, want normaal geniet je als fietser het privilege om als eerste áán- en ván boord te gaan. Vandaag niet en wij pedalero's moesten tot het bittere eind in het ruim van het schip lijven wachten. Heerlijk in de dieseldamp, tegen een temperatuur van zo'n graad of 30. 

Samen met Fred reed ik door Kennemerland naar Noordwijk. Het was echt zomers weer, met een mooie blauwe hemel. Ook aan het overige 'verkeer' kon je merken dat het zomers was. hordes fietsers. Het is opletten geblazen: voor je het weet lig je onder een rücksichtslos links-afslaande bejaarde of  rij je jezelf klem tussen twee bakfietsen met kinderen in het vooronder. Een uurtje later dan gepland bereikten we het rendez-vous punt in Noordwijk, waarna de rit met z'n vieren verder ging. Ik deed iedereen een groot plezier met mijn tempo: bergop was het echt over met mijn beenspieren, waardoor de snelheid ruim onder de normale snelheid van de heren lag.  Het maakte ze niet uit en we maakten er een rustige tourtocht van. Zo tegen 14u was ik thuis van mijn niet-zo epische Engeland tocht. 

Wat ben ik te weten gekomen: Engeland is fantastisch, maar dat wist ik eigenlijk al. Heerlijke pubs elke 500 meter, f-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h-e bieren, aardige-, beleefde mensen en vreselijke fietspaden, als ze die al hebben. Engeland is gewoon geen fietsland. Althans, het is maar wat je gewend bent. Ik besef me dat we in Nederland zó enorm verpest zijn. Ik ga met liefde terug, maar dan met de auto, motor of bromfiets. Sowieso wil ik dit najaar wil ik de West-Higland way lopen, dus voeg 'te voet' ook maar toe aan het lijstje. 

Tot de volgende keer :-)

Ronald

bonus-bonus fotos:

Eieren koken: ideaal voedsel voor onderweg en elke B&B heeft 'Tea and coffee making facilities'

Vinkenflatgebouw

Ik op een 'Bowls' veld. Dit is grasveld 2.0, een niveau dat mijn vader jaren heeft nagestreefd, maar door 3 kinderen en een hond nooit heeft bereikt :-)

Veel vreemde vogels onderweg

Tijdens een van mijn vele werkbezoeken

Mooi citaat. Waarheid als een koe